Bilang isang graduate sa UCL na lumaki sa isang multicultural na lugar sa London, natanto kong ang digital na paglalar ay tungkol sa panalo—hanggang sa ako'y naisip na ito ay tungkol sa pagkakaroon. Sa madilim na palengke ng virtual, natagpuan kong ang tunay na halaga ay ang pagkikita, hindi ang pera.

Noong una kong pinagsama ang mga digital na machine sa gabi, akala kong naglalaro lang. Pero ang katawan ng pusa na nandito sa balikat ko—ay nagturo sa akin na ang totoong panalo ay hindi pera, kundi ang pagkakasama.

Isinip ko na isang laro lang ito—hanggang sa unawa kong naging tahanan ng katahimikan sa gitna ng gabi. Hindi tungkol sa panalo, kundi sa pagkikita ng sarili mong kaligayahan.

Noong una kong paniniwala na ang paglalaro ang solusyon, natuklasan kong ang totoo ay nasa tahimik na sandali sa aking pusa habang tumitingin sa screen. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pagiging bukas.

Naniniwala akong simpleng laro lang ito—hanggang sa si Miso, ang aking orange cat, sumikat sa screen at tinalak sa akin na ang totoo ay hindi tagumpay, kundi pagkakasama.