Hindi ito tungkol sa luck—kundi sa ritwal ng bawat spin. Ipinapakita nito ang kahalagahan ng pattern, tahimik na awtoridad, at matinding kahulugan sa bawat litrato.

Bilang isang graduate sa UCL na lumaki sa isang multicultural na lugar sa London, natanto kong ang digital na paglalar ay tungkol sa panalo—hanggang sa ako'y naisip na ito ay tungkol sa pagkakaroon. Sa madilim na palengke ng virtual, natagpuan kong ang tunay na halaga ay ang pagkikita, hindi ang pera.

Nakita ko na ang night market ay hindi para manalo, kundi para maramdaman ang katahimikan. Sa bawat taya at madaling paglalakbay, natuklasan ko ang kapayapaan—hindi sa pera, kundi sa pagkikis ng ilaw at sipa ng tsaa kasama si Mochi.

Nakita kong ang gawa ay hindi tungkol sa panalo, kundi sa pagiging malumanay sa gitna ng gabi. Sa bawat spin, natutunan kong ang kapayapaan ay nasa pagkikin lang, hindi sa pera.

Nakita kong ang kaligayahan ay hindi tungkol sa panalo, kundi sa pagiging tahimik sa gabi malapit sa lawa kasama si Mochi. Ang tunay na yaman ay nasa pagkakaroon ng katahimikan, hindi sa halaga.

Sa bawat gabi, sa ilalim ng mga liwan, hinahanap ko ang kahulugan ng bawat spin—hindi lang panalo, kundi pagkakausap sa sarili. Ito ay hinggil, hindi laro.

Natuto akong hindi ang tagumpay ang kahulugan ng kasiyahan—kundi ang kapayapaan sa gitna ng gabi. Sa digital night market, ang bawat spin ay naging dasal, hindi paghahanap ng pera.

Isinip ko na isang laro lang ito—hanggang sa unawa kong naging tahanan ng katahimikan sa gitna ng gabi. Hindi tungkol sa panalo, kundi sa pagkikita ng sarili mong kaligayahan.

Nalaman ko na ang kasiyahan ay hindi natatangkap—kundi pinapayag. Sa tahimik na gabi sa aking apartment sa Chicago kasama si Mochi, nahanap ko ang kapayapaan sa simpleng paglalaro, hindi sa mga numero.