Naniniwala akong larong ito ay pagsasayang—hanggang sa 3 a.m., naramdaman kong bawat taya ay sandali ng pagkilala. Sa neon-lit na kalye, ang talahanayan ay hindi nagtatagpo ng panalo, kundi ng pag-iisip.

Akala mo ito ay simpleng laro? Sa katanghalian, bawat pag-spin ay isang mahinahong ritwal ng pagkilala. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa kapayapaan sa pagitan ng liwan at galaw.

Isang taga-London na may ugat sa British at African na kaisipan, natutunan kong ang paglalaro ay hindi pang-umano kundi isang ritwal—ang kalimutan sa pagitan ng mga pagkawalan ang tunay na gantimpala.

Pagkatapos mawalan ng 23 beses sa digital night market, natuto akong makinig sa kapaitan—hindi pagtatagumpay, kundi pag-unawa sa sariling puso. Ang bawat pagkabigo ay isang whispher.

Akala kong isang laro lang ito—hanggang sa pagsisigaw ng gabing, natutunan kong ang tunay na galing ay hindi pera, kundi ang kapayapaan sa tahimik na pagmamasid.

Naniniwala akong simpleng laro lang ito—hanggang sa si Miso, ang aking orange cat, sumikat sa screen at tinalak sa akin na ang totoo ay hindi tagumpay, kundi pagkakasama.

Hindi ko inaasam na isang laro ang palayaw—ngunit naging tahanan ng kahinaan at pagkakaibigan. Sa gitna ng gabi, kasama si Miso, natuklasan kong ang tunay na kapal ay hindi ang panalo—kundi ang pagiging nakikita.

Noong ako'y nagsilbi sa ilalim ng digital na palengke, natutunan kong ang panalo ay hindi tungkol sa tala—kundi sa tahimik na ritmo ng bawat spin. Ang stillness ang tunay na panalong.

Isang laro ang nagturo sa akin kung paano mabuhay muli—hindi dahil sa panalo, kundi dahil sa pagpunta araw-araw. Maaari rin itong mangyari sayo.