Sa gitna ng gabing may neon, naramdaman ko ang kalungkutan nang digital na paglalaro—hindi para manalo, kundi para mabuhay muli. Ito ay terapiya, hindi paniniwala.

Naniniwala akong isang laro lang ang pagtatalo—hanggang sa 3 AM, naramdaman kong ang bawat spin ay ritwal ng pagkilala sa sarili. Hindi pera, kundi kalimutan sa gabi.

Sa bawat spin sa digital night market, hindi ito paglalaro—kundi isang ritwal ng pagsasalita sa kahinaan. Bawat pagkawalan ay nagmumula sa isang tahimik na tugon: ano ba ang tinatago ko?

Noong matalo ako sa tatlung beses sa night market, natuto akong magpahinga at magsilbi ng ritwal—hindi magtaya. Ang glow ay hindi pag-asa, kundi pagkakaroon ng panan at tamang oras.

Nakilala ko ang sarili kong pagkakata sa ilalim ng neon—hindi tungkol sa panalo, kundi sa pagpapakita. Bawat taya, bawat paghinto, bawat liwan ay ritwal ng pagsisikap—hindi laro, kundi paggaling at pagsipag.

Pagkatapos ng 23 beses akong mawala sa Digital Night Market, naintindihan ko na ang paglalaro ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa pakikinig sa sariling katahimikan. Isang paglalakbay sa takip ng algoritmo at sagradong pagkabigo.

Sa gitna ng digital night market, natutunan kong ang paglalaro ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa tahimik na ritwal ng pagsasalita at pagkakamalay. Ang bawat spin ay tanong sa kaluluwa.

Noong mawalan ako ng lahat, natutunan kong ang talo ay hindi pag-asa—kundi isang ritwal ng kapayapaan. Ang tagumpay ay nasa pagpapakita, hindi sa pera.

Noong unang paniniwala kong ang digital night market ay pag-asa, ngunit matapos ang 23th pagkabigo, narinig ko ang kapayapaan—hindi ito tungkol sa tagumpay, kundi sa anong tinatago mo.