Nalimutan Ko Ang Silid

Nakatulog ako sa sofa noong madaling araw, ang ilaw ng telepono ay sumasalamin sa dingding—muli.

Pitong laban. Isang sunod-sunod. Hindi pera ang nawala. Kundi oras. Enerhiya. Isang piraso ng aking atensyon bawat beses na nakita ko ang pulso: “Walang panalo.”

Hindi na ako humahabol ng jackpot. Ako’y tumatakbo mula sa katahimikan.

Simula lang naman ito ng curiosity—isa lamang na libreng spin habang bumababa ako sa sasakyan. Ngunit agad itong naging ritwal: mag-scroll hanggang matapos ang pag-ikot. Hindi dahil gusto kong manalo—kundi dahil parang sumuko ka kapag tumigil ka.

Ang Ritual ng Pag-iwas

Sa Light Disk Feast, bawat ikot ay isang ilaw sa gabi—isang digital na palengke na may mga neon na nagpapahiwatig: “Susunod mo ‘to!” Ang interface ay nilikha para manghuli—hindi gamit ang kalokohan, kundi gamit ang ritmo. Pantay-pantay ang bawat ikot tulad ng sayawan sa ulap. di mo naririnig ang orasan. Di mo naririnig ang iyong hininga. Tanging tibok ng pixel at dopamine lamang.

At gayunman… sa ika-24 beses? Ang ritmo ay naging hollow. Ang ilaw ay naging malamig.

Bakit Naglalaro Kaya Tayo Kung Hindi Para Manalo?

Isang pag-aaral mula sa Nature ay nagpapakita na lumalabas ang dopamine hindi lang kapag nanalo—kundi kapag inaasahan mo pa lang. The thrill ay hindi dito sa tagumpay—kundi dito sa posibilidad. Kaya’t masustansya sila: iniisip nila kami hanggang umalis kami mula sa sigla patungo kay kulubot, tulad ng paglalaro para makaramdam pa rin tayo buhay, makagalaw, makapagtanim kahit wala talaga itong layon.

Ang Salamin Sa Likod Ng Reel

Sa ika-24 araw, may baguhin ako. The app hindi nabago—ako po yung nagbago. Pumili ulit akong maglaro? Hindi para mag-iwas—itong harapin ko rin sarili ko. Ano ba itong tinatakas ko? Sino ba siyempre akoy pinipilit huwag maging? The sagot ay napaka-buhol: isang bersyon ko na nakatulog nang tahimik kasama sariling isip, isang babae na makapaghintay kasama ang lungkot nang walang kailangan pang palitan, isang kaluluwa na naniniwala sa katahimikan kaysa sayawan。

Pareho noon, hindi ko ulitin pang ikot, nagsulat ako ng tatlong pangungusap: i miss being bored. i miss feeling sad without fixing it. i want to be okay alone again. The next morning, sunlight hit my floorboards exactly where it had last week—and i noticed how warm it felt on skin that had forgotten warmth before screens lit up its face again..

Maglaro Nang May Intention—Hindi Pag-iwas

Ngayon kapag bumalik ako kay Light Disk Feast, dine-desisyon ko: bumoto (15 minuto max), bumili lang isa (single number), inilalaan ko kung gaano katagal bago ikot—inilalaan ko dahil alam ko: tandaan kita nga rito, piliin kita bilang sandali instead of fleeing from it.* Dito na hindi tungkol manalo o talunan; tingnan mo muli atensyon—one deliberate choice at a time.* Hindi mo kailangan pa ng iba pang laro o mas mahusay na odds—you need space between your fingers and your fear.* To play without needing anything back.* To lose without feeling broken.* It’s called presence—and it costs nothing but courage.* You can start tonight,just by pausing before you tap ‘spin’ Take one breath,and ask:“Am I doing this because I want to—or because I’m afraid?”

You’ve Already Won If You’re Asking That Question

If you’ve ever played just to feel less lonely—if you’ve ever let yourself lose so you could finally stop running—then yes,you’ve already won.

Because healing doesn’t begin with victory.It begins when we stop pretending we’re winning at all

Anong laro mo last time kung di ka pumunta para manalo?

Ilan lahat kayu diyan—I read every reply.