เมื่อใดที่การเล่นกลายเป็นสิ่งมีค่า?

ฉันเคยตามหาอัตราการชนะ—25%, 90%, แม้แต่ 95%—คิดว่าถ้าเดิมพันเพียงพอ แสงก็จะสว่างขึ้น ในยามเงียบหลังเที่ยงคืน เพียงลำพังในห้องพักริมทะเลสาบชิคาโกกับโมจิที่หายใจเบาๆ ฉันหยุดตามหาตัวเลข และเริ่มฟังความเงียบ

ตลาดกลางคืนไม่ใช่เรื่องโชค

คาสิโนที่เรียกว่า “เกียร์ตี้” ดูเหมือนงานเฉล่งระย้า: หน้าจอวาบหวาย เรียวหมุนวน สัญญาว่ารางวัลฟรีโบนัส แต่ภายใต้แสงนั้นกลับเป็นจังหวะ—ไม่ใช่โชค แต่เป็นการมีอยู่ การหมุนครั้งไม่ใช่มาร์ท; มันเป็นกระจกสะท้อนความเหงา孤单ของฉัน รางวัลแท้จริงไม่อยู่ที่การเพิ่มขึ้น—แต่อยู่ที่การหยุดก่อนรอบถัดไป

เดิมพันครั้งแรกของฉันคือสิบดอลลาร์

ฉันเริ่มด้วย Rs.10—ตัวเลขเดียวใต้แสงสลัว—and สังเกณว่าเมื่อมันมาถึง: สภาพเงียบ无声。ไม่มีความตื่นเต้น. 不มีความเร่งรี. เพียงสองนาทีก่อนหลับ. เครื่องไม่สนใยว่าฉันชนะ; มันแค่วางตาให้มีอยู่

ความจริงไม่อยู่บนยอด stakes

การเดิมพันแบบรวมเสนอผลตอบแทนสองต่อหนึ่ง—but มันทำให้ฉันเสียมากกว่าที่ควรจะให้กลับมา การตามรอยยาว? การมองหา ‘3’หรือ‘4’ซ้ำๆ? มันไม่ใช่วางแผน—แต่มันเป็นการยอมจำนนแฝาควบคุม

ฉันพบตัวเองไม่อยู่บนหน้าจอ

คาสิโนแท้มิตใช่วางดิจิตอล—มันเงียบ มันคือโมจิตอบข้างๆ เมื่อสามโมเชิง เชิงเท้าอบอุปจากแสงยามก่อนหน้านี้ เลขอิน้ำแล้ว—not เพราะพวกเขามาแบบสุกรณ์—but เพราะฉะเอง