ฉันคิดว่าแค่เล่นเกม…มันช่วยชีวิตฉัน

ฉันเคยไล่ตามตัวเลขแห่งความโชคดี—จนกระทั่งมิโซ แมวส้มของฉันกระโดดขึ้นโต๊ะหลังจากสปินครั้งที่สาม เธอไม่กัดตัวเลข เธอแค่นั่งมองไปที่แสงระยิบบนหน้าจอ…และพับตัวเองไว้ข้างๆฉัน ฉันหยุดเล่นแล้ว d ในความเงียบ ฉันเข้าใจ: ไม่มีอัลกอริทึมใดทำนายความเงียบของเธอ ไม่มีอัตราการจ่ายใดอธิบายเหตุผลที่เธออยู่—เพราะเธอเลือกจะอยู่กับฉัน…ในความมืด นี่ไม่ใช่เอกสารการออกแบบเกมจากห้องปฏิบัติการพฤติกรรมของ UCL มันเป็นความทรงจำที่แกะสลักโดยช่วงเวลาเที่ยคืน โดยจิตใจ INFP-T ที่รู้ว่า “การดูแล” เป็นรางวัลเดียวจริงๆ ส่วน “เพิ่มเติมฟรี”? มันไม่ใช่เหรียญหรือโทเค็น—มันคือน้ำเสียงคำรามของเธอเมื่อส่องผ่านกระจกนอกหน้าต่าง